Over het algemeen zijn sancties alleen effectief als ze door zoveel mogelijk landen worden opgelegd. Dit is waarom ze meestal worden vastgesteld door de EU of de VN. Nederland legt deze sancties vast in sancties, op grond van de bepalingen van de Sanctiewet 1977.
Sancties kunnen op 3 manieren worden geïmplementeerd:
- Maatregelen die niet zijn vastgelegd in een Europese verordening maar in een ander besluit. Deze maatregelen moeten volledig worden vertaald in een nationaal sanctieregime. Een voorbeeld van dit soort maatregelen is een wapenembargo. In deze situatie wordt de inhoud van het embargo vertaald in nationale wetgeving.
- Implementatie van maatregelen opgenomen in een EU-verordening. In dit tweede geval volstaat het om een sanctiebevel op te stellen dat verwijst naar de relevante bepalingen van de EU-verordening. Deze referenties moeten er vervolgens voor zorgen dat het overtreden van het sanctiebevel een misdrijf is.
- Als het mogelijk is om bestaande instrumenten te implementeren, is het niet nodig om nieuwe nationale regels te formuleren. In dergelijke gevallen volstaat het eenvoudigweg bestaande maatregelen af te dwingen. In het geval van individuele reisbeperkingen zou een visumaanvraag door de persoon in kwestie bijvoorbeeld worden afgewezen.