Palliatieve sedatie bestaat uit het toedienen van medicijnen om de patiënt aan het einde van het leven bewusteloos te maken. Het wordt beschouwd als onderdeel van een normale medische procedure: het betekent geen levensbeëindiging omdat de toegediende medicijnen niet de doodsoorzaak zijn. Het doel is om lijden aan het einde van het leven te verlichten, met name ondraaglijke pijn, die niet langer op een andere manier kan worden verlicht.
Palliatieve sedatie is toegestaan wanneer de resterende levensverwachting van een patiënt niet meer dan 2 weken is. Aangezien het als een normale medische procedure wordt beschouwd, hoeven artsen dergelijke gevallen niet te melden of te laten beoordelen.
Een verzoek om palliatieve sedatie kan afkomstig zijn van de patiënt of van directe familieleden en / of professionele zorgverleners. Als de patiënt niet langer in staat is om een geïnformeerde beslissing te nemen, zal de arts de zaak bespreken met een vertegenwoordiger van de patiënt. De richtlijnen van de Koninklijke Nederlandse Medische Vereniging (KPMG) geven een duidelijke definitie van de situaties waarin palliatieve sedatie als een goede medische praktijk wordt beschouwd.